Чиний тухай бодоод л баймаар анир үргээх мөчүүд

Чимээгүйхэн суугаад л баймаар  орчлонгийн нам гүм шөнө

Чиний л тухай бодоод л баймаар анир үргээх мөчүүд

Чин зүрхний минь үгийг хайр болгон сиийлэх үзэгнийхээ

Чимээ гарган цаасан дээр гүйх жимийг дагадаг ч юм бил үү...

Шүлгэн мөртүүдээ сэтгэлийн гүнд тарих ахуй дор

Шүүдрийн дуслаар хөлөө норгоод жаахан алхдаг ч юм бил үү

Шүүрэн шанаг  шиг болсон зүрх сэтгэлээ анагааж

Шүлэг бадгаараа хайрын галыг ноцоодог ч юм бил үү

Одод анивчих шөнийн уртыг үл анзааран байж

Орчлонгийн гоод сэтгэл автсанаа мэдрээд ч байгаа юм уу

Омог бардам зангаа гээж чиний л өмнө сөхрөөд

Олны дундаас чамдаа л хайртай гээд чангаас чанга хашгирмаар ч юм уу

Гэхдээ би даруухан ханхүү болж сэтгэлээ нуугаад

Гэрэлт өдрүүдэд дурсамж болгон чанд хадгалдаг ч юм бил үү

Гэгэлзсэн сэтгэлээ бусдын нүднээс нууцлан байж

Гэмгүй төрхтэй сайн андын хувиар дэргэд чинь үлддэг ч юм бил үү

Амьдрал үзэж доль цохисон төрхөөр чамайг үргээж

Ахиад учрахгүй алдчих ч юм бил үү бүү мэд... энэ сэтгэл

Алаглаж нүд хуурсан энэ хорвоогийн амьдралд

Амрагхан чинийхээ зүрхийг чинь шархлуулчих ч юм бил үү гэж эмээх юм...